Հաղթանակի օրը՝ մայիսի 9-ը, չի տեղավորվում Հայաստանի արևմտամետ քաղաքականության մեջ

Հայաստանի կապիտալիստական իշխանությունները 90-ականների սկզբից սկսեցին խորհրդային պատմությունից հրաժարվելու քաղաքականություն վարել:

Նախկին Խորհրդային Միության բոլոր հանրապետություններում, մի շարք պատճառներով, վարում են Խորհրդային Միության պատմությունը վերանայելու, սևացնելու և օտարելու քաղաքականություն:

Նման սովետաֆոբ քաղաքականության հիմնական պատճառներից կարելի է առանձնացնել մի քանիսը.

- բոլոր հանրապետություններում իշխանությունը գտնվում է կապիտալիստների ձեռքում, որոնք կատաղի վախենում են եւ ատում են սոցիալիզմի գաղափարները, Խորհրդային Միությունը և հատկապես Ստալինին,

- որոշ հանրապետություններ (Ադրբեջան, Վրաստան, Լիտվա, Լատվիա, Էստոնիա) հռչակեցին պետականության վերականգնումը առաջին բուրժուական հանրապետությունների ժամանակներից և հետեւաբար, խորհրդային իշխանությունը համարում են որպես օկուպացիայի ժամանակաշրջան,

- բոլոր հանրապետություններում շուկայական տնտեսության (կապիտալիզմի) համակարգը հանգեցրեց նրան, որ նրանք հայտնվեցին Արևմուտքի ազդեցության տակ՝ ԱՄՆ-ի գլխավորությամբ,

- հանրապետությունների մեծ մասն ընտրել է Եվրամիությանն ու ՆԱՏՕ-ին ինտեգրվելու ուղին: Իսկ այնտեղ մայիսի 9-ը չեն նշում որպես Հաղթանակի օր, այնտեղ հավասարեցնում են նացիզմն ու կոմունիզմը, հավասարեցնում են Հիտլերին ու Ստալինին:

Հենց այս պատճառներն են հիմնականում դարձել այն շարժառիթը, որ նախկին Խորհրդային Միության հանրապետությունների իշխանությունների մեծ մասը դադարել են մայիսի 9-ը նշել որպես Հաղթանակի օր՝ զինվորական շքերթով, տոնական համերգներով եւ հրավառությամբ:

Հայաստանի կապիտալիստական իշխանությունները 90-ականների սկզբից սկսեցին խորհրդային պատմությունից հրաժարվելու քաղաքականություն վարել, թե մայիսի 9-ը Հայաստանի տոնը չէ:

Պատմական հիշողության փոփոխության մեջ Հայաստանի իշխանությունների համար միանգամայն որոշակի իմաստ կար։ Ասում են, որ առանց անցյալի չկա ներկա և ապագա: Եթե Հայաստանի խորհրդային անցյալը չի տեղավորվում "եվրոպական" ներկայի և ապագայի մեջ, ապա ըստ Հայաստանի իշխանությունների՝ պետք է նման "սխալ" անցյալը վերացնել, ջնջել, այնպես անել, կարծես այն չի էլ եղել։

Ուստի պատահական չէ Գարեգին Նժդեհի հերոսացման քաղաքականությունը, որը համագործակցել է նացիստական Գերմանիայի հետ։ Այսպիսով, Հայաստանում ընթանում են նույն գործընթացները, ինչ Վրաստանում, Ադրբեջանում, Մոլդովայում, Ուկրաինայում և Մերձբալթյան երկրներում, խորհրդային հերոսներին փոխարինում են նացիստական աշխատակիցներով։