Ո՜չ ՆԱՏՕ-ին
- Redacción NOR SEVAN
- hace 7 horas
- 2 Min. de lectura
Գյումրիում հնչեց հայ կոմունիստների ձայնը՝ ի պաշտպանություն պատմական հիշողության և ռուսական 102-րդ ռազմաբազայի:
Օգոստոսի 23-ին Գյումրիում, Մայր Հայաստան հուշահամալիրի մոտ, հայ կոմունիստները համախմբվել էին՝ ի պաշտպանություն ռուսական 102-րդ ռազմաբազայի։
Հավաքը վերածվեց ոչ միայն քաղաքական հայտարարությունների հարթակի, այլև հավատարմության ու պատմական հիշողության խորհրդանշական դրսևորման։
Կոմունիստները մեկ անգամ ևս շեշտեցին, որ ռազմաբազայի ներկայությունը Հայաստանի անվտանգության և պետականության անփոխարինելի հենասյունն է։ "Ռուսական ռազմաբազան մեր երկրի անվտանգության անփոխարինելի հենասյունն է։ Այն մեզ պաշտպանել է և շարունակում է պաշտպանել հնարավոր սպառնալիքներից։ Դրա դուրս բերումը կնշանակի մեր սահմանները թողնել բաց և մեր ժողովրդին կանգնեցնել վտանգի առաջ", հայտարարեցին նրանք։
ՀԿԿ Կենտկոմի առաջին քարտուղար Երջանիկ Ղազարյանը իր ելույթում հիշեցրեց հայ ժողովրդի պատմական փորձառությունը․
"Յոթ հարյուր հազար հայը իր պատմական հողակտոր Հայաստանում, Խորհրդային Միությունով միավոր դարձած Հայաստանում, աճել, վերաճել, հասել է երեք միլիոնի։ Էլ չենք ասում, որ շնորհիվ մայր հայրենիք Հայաստանի, նույն աճն ապրել է աշխարհացրիվ հայությունը։ Կենտրոնաձիգ ուժը հրաշքներ է գործել։
Բնականաբար, կենտրոնախույս ուժն էլ պիտի գործեր ավերածություններ։ Այսօր ահա այդ հակապետական ուժերի փոքրիկ խմբակը, մեկ անգամ ևս իրենց ձախողված ակցիայով ապացուցեցին, որ հայ ժողովուրդն ունի պատմական հիշողություն, պետականության զգացում և այդ բոլորը նրան թելադրում են, որ հայ-ռուսական բարեկամությունն ու դաշնակցային հարաբերությունները սրբորեն պահվեն"։
Այս խոսքերը ակնհայտորեն հղում էին Խորհրդային Միության փլուզման տարիներին։ Այն ժամանակ, երբ կենտրոնաձիգ ուժերը պահում էին հանրապետությունների տնտեսական, մշակութային և նույնիսկ ժողովրդագրական աճի հիմքերը, կենտրոնախույս քաղաքականությունը բերեց անկման, ցնցումների և սոցիալական ճգնաժամի։
Հայաստանի օրինակն էլ ցույց է տալիս, որ առանց հուսալի դաշնակցային հենարանների երկիրը մնում է խոցելի թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին վտանգների առջև։
Իսկ արևմտամետների փոքրաթիվխմբակը, որ նույն օրը փորձեց բողոքի ակցիա անցկացնել ռուսական ռազմաբազայի դեմ, չկարողացավ որևէ լուրջազդեցություն թողնել։ Նրանց ձայնը խեղդվեց ժողովրդի հիշողության և վստահության խորունկ ալիքներում, իսկ փոքրաթիվ ցուցարարները ցրվեցին մշուշի պես՝ հետք անգամ չթողնելով։
Կոմունիստները համոզված են, որ նման նախաձեռնությունները ոչ թե բխում են ժողովրդի իրական պահանջներից, այլ մեծապես պայմանավորված են արտաքին ուժերի ազդեցությամբ։ Այսինքն՝ դրանք արտացոլում են ոչ թե ազգային շահերը, այլ արտաքին քաղաքական օրակարգեր, որոնք փորձ են անում ներթափանցել Հայաստանի ներքին կյանք։
Այսպիսով, Գյումրիի օրը դարձավ ոչմիայն քաղաքական հակադրության վկայություն, այլև պատմական հիշողությանև ներկա քաղաքական ընտրության խորհրդանիշ։
Հայ կոմունիստները վերահաստատեցին իրենց անսասան դիրքորոշումը՝ հօգուտ հայ-ռուսական դաշնակցային հարաբերությունների ամրապնդման։ Իսկ արևմտամետների թույլ ներկայությունը միայն ընդգծեց, որ ժողովրդիլայն զանգվածների համար հայ-ռուսական բարեկամությունը շարունակում է մնալ պետականության, անվտանգության և պատմական հիշողության անբաժան մասը։
Եվ եթե արևմտամետների ձայնը նման է անցողիկ մշուշին, ապա կոմունիստների ձայնը նման է ժայռի, որ կանգուն է դարերի փորձության մեջ։
Պատմությունը խոսում է ոչթե անցողիկների, այլ մնայունների բերանով։
Comentarios