Ժամանակն ամեն ինչ իր տեղն է դնում

Նրանք, ովքեր երկար ժամանակ դեմ էին հանդես գալիս Եվրոպայի Խորհրդին Ռուսաստանի անդամակցությանը, իրավացի էին:

Ռոբերտ Տեր-Հարությունյան, քաղաքագետ

Ժամանակի անգնահատելիությունն այն է, որ այն ամեն ինչ իր տեղն է դնում: Ժամանակը ոչնչացնում է պատրանքները և ստիպում է բացել աչքերը իրական աշխարհի վրա: Ամեն մի բառ, ամեն մի արարք, ամեն մի քաղաքականություն ունի իր հետևանքները։ Ժամանակը ամենաիմաստուն և անկողմնակալ դատավորն է։

Գրեթե 30 տարի շարունակ ռուսական իշխող լիբերալ ուժերը գովազդել եւ գովաբանել են այն գաղափարը, որ Ռուսաստանի տեղը Արեւմուտքի հետ է: Գրեթե 30 տարի շարունակ ռուսական իշխող լիբերալ ուժերը գովազդել եւ գովաբանել են Ռուսաստանի ինտեգրվելու գաղափարը Արեւմտյան կապիտալիստական աշխարհին: Քայլ առ քայլ Ռուսաստանը մտել է Վաշինգտոնի վերահսկողության տակ գտնվող բազմաթիվ միջազգային կազմակերպությունների մեջ: Ընդ որում, այս ամբողջ ընթացքում Ռուսաստանի իշխանություններն անտեսել են իրենց քաղաքականության հասցեին ցանկացած առողջ քննադատություն: Գրեթե 30 տարի շարունակ ռուսական առողջ քաղաքական ուժերը, գիտնականները, տնտեսագետները, քաղաքագետները զգուշացնում էին Կրեմլին լուրջ հետևանքների մասին, նման արևմտամետ քաղաքականության համար: Տարիներ շարունակ զգուշացնում էին Ռուսաստանը Արևմուտքից կախված երկիր դարձնելու անթույլատրելիության մասին։ Սակայն ամեն ինչ ապարդյուն էր, ռուսական իշխանությունը համառորեն շարունակում էր իր քաղաքականությունը:

Որպես օրինակ կարելի է հիշել ինչպես Ռուսաստանը դարձավ ԱՀԿ անդամ World Trade Organization (WTO)։ Չնայած ԱՀԿ-ին Ռուսաստանի անդամակցության հակառակորդների հիմնավոր փաստարկներին, Ռուսաստանի իշխանությունները որոշեցին ամեն դեպքում միանալ ԱՀԿ-ին: Այն ժամանակ Ռուսաստանի իշխող դասը հանդես էր գալիս գաղափարով, որ Ռուսաստանի անդամակցությունը ԱՀԿ-ին մեծ օգուտներ կբերի երկրին։ Այժմ 2022 թվականն է, երբ հավաքական Արեւմուտքը տնտեսական պատերազմ է հայտարարել Ռուսաստանին: Ինչպես ցույց է տալիս ժամանակը, Ռուսաստանի անդամակցությունը ԱՀԿ-ին սխալ որոշում էր: Քանի որ եւ ԱՀԿ-ն, եւ այլ միջազգային կազմակերպություններ մեծամասամբ գտնվում են ԱՄՆ-ի վերահսկողության տակ եւ աշխատում են Արեւմուտքի շահերի վրա:

Մեկ այլ սխալ որոշում էր Ռուսաստանի անդամակցությունը Եվրոպայի Խորհրդին (Council of Europe): Ռուսաստանի նախագահ Բորիս Ելցինի (1991-1999 թ.) կառավարման օրոք վարվում էր տարօրինակ արտաքին և ներքին քաղաքականություն։ Շատ բաներ այդ քաղաքականությունից չէին համապատասխանում ազգային շահերին, իսկ շատ որոշումներ ուղղակի հակապետական բնույթ էին կրում։

Ռուսաստանի Դաշնությունը ԵԽ-ին անդամակցելու հայտ է ներկայացրել 1992թ.: Բանակցություններն ընթացել են, երբ ԱԳ նախարարի պաշտոնը զբաղեցնում էր Անդրեյ Կոզիրյովը։ Ներածական փաստաթղթերի տակ ստորագրել է Եվգենի Պրիմակովը, ով այդ պաշտոնում փոխարինել է Կոզիրյովին 1996 թվականին: Ռուսաստանը Եվրոպայի խորհրդի անդամ է դարձել 1996 թվականի փետրվարի 28-ին։ Եվրոպայի Խորհրդին անդամակցելիս Ռուսաստանը պարտավորվել է իր օրենսդրությունը եւ քաղաքական համակարգը համապատասխանեցնել եվրոպական նորմերին:

Ռուսաստանի եւ ԵԽԽՎ-ի միջեւ հարաբերությունները սրվել են Ղրիմի՝ Ռուսաստանի կազմ վերադառնալուց հետո։ 2014 թվականի ապրիլին ռուսական պատվիրակությանը զրկեցին ձայնի իրավունքից, հեռացրին ԵԽԽՎ ղեկավար մարմիններից և հեռացրին դիտորդական առաքելություններում աշխատանքից։ 2015-ի հունվարին պատժամիջոցները երկարացվել էին մինչև 2015-ի ապրիլը։ Ռուսաստանի պատվիրակությունը որոշել է դադարեցնել մասնակցությունը վեհաժողովի գործունեությանը մինչեւ 2015 թվականի վերջը: Այնուհետեւ հրաժարվել է մասնակցել 2016 թվականի հունվարյան նստաշրջանին:

2022 թվականին հաջորդել է ԵԽ-ի եւ Ռուսաստանի միջեւ հարաբերությունների վատթարացման հերթական ալիքը: Կրկին, ժամանակն ամեն ինչ իր տեղը դրեց: Նրանք, ովքեր երկար ժամանակ դեմ էին հանդես գալիս Եվրոպայի Խորհրդին Ռուսաստանի անդամակցությանը, իրավացի էին:

Ահա թե ինչ է ասվում Ռուսաստանի ԱԳՆ հայտարարության մեջ, -"ՆԱՏՕ-ի եւ Եվրամիության պետությունները, չարաշահելով իրենց մեծամասնությունը Եվրոպայի խորհրդում (ԵԽ), հետեւողականորեն այդ կազմակերպությունը դարձնում են հակառուսական քաղաքականության գործիք՝ հրաժարվելով իրավահավասար երկխոսությունից եւ բոլոր այն սկզբունքներից, որոնցով ստեղծվել է այդ համաեվրոպական կառույցը: Ս. թ. փետրվարի 25-ին նրանք խտրական որոշում են կայացրել Եվրոպայի խորհրդի կանոնադրական մարմիններում Ռուսաստանի ներկայացուցչությունը դադարեցնելու մասին։ Նման պայմաններում մեր երկիրը չի մնալու Եվրոպայի խորհրդում։ Ս. թ. մարտի 15-ին Գլխավոր քարտուղար Մ.Փեյչինովիչ՝ Բուրիչին ծանուցագիր է հանձնվել կազմակերպությունից Ռուսաստանի Դաշնության դուրս գալու մասին":

Ինչպես ասում են, ավելի լավ է ուշ, քան երբեք, հայտարարության մեջ ասվում է,- "Միավորող ներուժը Եվրոպայի Խորհրդի ավերվել է ՆԱՏՕ-ի և Եվրամիության երկրների կողմից: Եվրոպայի խորհրդի ինստիտուտները, ներառյալ ՄԻԵԴ-ը, սիստեմատիկ կերպով օգտագործվել են Ռուսաստանի վրա ճնշում գործադրելու, նրա ներքին գործերին միջամտելու համար։ Եվրոպայի խորհրդի կանոնադրության մեջ ձեւակերպված խնդիրների եւ նպատակների համաձայն՝ միավորող օրակարգն առաջ մղելու մեր ձգտումը հարատեւ մերժում առաջացրեց։ Մասնավորապես, Դոնբասում ութ տարվա ընթացքում բարբարոսական գնդակոծությունների ենթարկված մարդկանց աղետալի վիճակի վրա ուշադրություն հրավիրելու բոլոր փորձերը հանգում էին անտարբերության: Այսպիսի Եվրոպայի խորհրդի հետ բաժանվում ենք առանց ափսոսանքի։ Այդ կազմակերպությունից մեր երկրի դուրս գալը չի ազդի Ռուսաստանի քաղաքացիների իրավունքների եւ ազատությունների վրա ։ Ռուսաստանի Դաշնության Սահմանադրության մեջ սահմանված են ոչ պակաս երաշխիքներ, քան մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայում":

Այս ամբողջ պատմությունը ուղղակի կապ ունի Հայաստանի հետ: Հայաստանի իշխանություններն իրենց պահում են ճիշտ այնպես, ինչպես Ռուսաստանի իշխանությունները մինչեւ ճգնաժամը: Այսօր Ռուսաստանի իշխանությունները թանկ գին են վճարում, բառիս բուն իմաստով, իրենց սխալ քաղաքականության համար: Արեւմուտքը կարող է հարյուր միլիարդավոր դոլարներ գողանալ Ռուսաստանից, ինչպես դա արել են Լիբիայի, Վենեսուելայի հետ: Ժամանակը ցույց տվեց եւ ապացուցեց, որ Ռուսաստանի տեղը, Ռուսաստանի ապագան Արեւմուտքի հետ չէ: Ցավոք, Հայաստանի իշխանությունները հայ ժողովրդի ճակատագիրը կապել են Արեւմուտքի հետ: Նման քաղաքականության համար հայ ժողովուրդը թանկ գին կվճարի, ինչպես հիմա վճարում է Ռուսաստանը։ Հայաստանի տեղը, ապագան Արեւմուտքի հետ չէ, Հայաստանի տեղը, ապագան Հայկական լեռնաշխարհում է, Ռուսաստանի հետ:

https://www.mid.ru/ru/foreign_policy/news/1804379/

-----

Սյունակում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին եւ կարող են չհամընկնել «Նոր Սեւան»ի տեսակետներին: